Niektórym kojarzą się z namiotem cyrkowym lub igloo, innym przypominają schrony, dziwne kościoły lub namioty. W rzeczywistości konstrukcje te odgrywają ważną rolę. Opatentowano je w latach 60. XX wieku i od tamtej pory stały się nieodłącznym elementem krajobrazu wielu dróg. Czym są kopuły Fitzpatricka?
W kopule nie ma w rzeczywistości nic tajemniczego. W środku znajdują się bowiem zapasy soli lub soli i piasku. W Polsce za budowle te odpowiada Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad. Do jej dyspozycji znajduje się ok. 300 takich magazynów, choć część z nich ma inny kształt. Wewnątrz nich gromadzone jest ok. 450 tys. ton soli. Kopuły Fitzpatricka są duże, zwykle o średnicy 30 m i wysokości 15 m, choć zdarzają się nawet większe. Dzięki temu wewnątrz można gromadzić nawet 7 ton soli drogowej, a do środka z łatwością może dostać się koparka czy ciężarówka.
Budowlę tę zaprojektował John Fitzpatrick, kanadyjski lekkoatleta, który brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w 1928 roku. W 1930 roku zdobył złoty medal w sztafecie podczas Igrzysk Wspólnoty Narodów. Po zakończeniu kariery sportowej wybrał studia inżynierskie. W końcu zatrudnił się w ministerstwie autostrad w Ontario. To on w latach 60. stworzył idealną konstrukcję, która miała pełnić funkcję magazynową dla soli drogowej i soli z piaskiem.
Kształt nie jest przypadkowy. Dzięki stożkowej budowie zimą nie zalega na niej śnieg, nie ma też zagrożenia, że silne podmuchy wiatru zniszczą kopułę. Nieprzypadkowe są także materiały, z których się je wykonuje. Zastosowanie drewna sprawia, że sól zachowuje niską wilgotność, a przy tym nie zbryla się i nie wypłukuje.