Antylopa Chevroleta

Na rok modelowy 1958 Chevrolet przygotował bogato wyposażoną wersję modelu Bel Air. Ten topowy w ówczesnej ofercie model nazwano na cześć południowoafrykańskiej antylopy Impala. W tym roku mija 50 lat od tego wydarzenia.

Charakterystyka

Impala: antylopa z rodziny krętorogich, wysokość w kłębie do około metra, umaszczenie czterobarwne, pysk długi, ciemny. Żyje w wśród zarośli na sawannach południowej Afryki. Żeńskie osobniki pozbawione rogów. Gatunek o podwyższonym ryzyku wyginięcia. Największe zagrożenie: drapieżniki z rodziny kotowatych.

Chevy Impala: pierwszy osobnik zaobserwowany w 1958 roku, rozmiarów dużych, w kilku odmianach i typach umaszczenia. Miejsce występowania: Ameryka północna. Po latach swojej świetności gatunek zagrożony wyginięciem w czasach głodu paliwowego, zakończył reprodukcję w 1985 roku. Jego podgatunek odrodził się niespodziewanie wraz z nowym millenium. Impala Chevroleta choć z biegiem lat coraz mniej imponująca i mniej "rogata", wciąż znajduje wielu nabywców. Największe zagrożenie: drapieżna japońska konkurencja.

Nie posiadając dostatecznej wiedzy z zoologi do rozpisywania się o fascynującym życiu antylop afrykańskich pozwólcie, że skupię się na tych odżywiających się benzyną.

Pojawienie się gatunku

Nazwa Impala w motoryzacji po raz pierwszy pojawiła się w 1956 roku w prototypie luksusowego coupe zbudowanego na bazie modelu Corvette. Samochód miał podwyższony dach i elegancką linię, lecz dwumiejscowe nadwozie było stosunkowo małe.

W 1958 roku pojawiła się wersja produkcyjna Impali, która w niczym nie przypominająca auta koncepcyjnego sprzed dwóch lat. Nowy model był oparty na pełnowymiarowym (full-size)*** modelu Bel Air (przeboju roku 57, w którym stanowił około 40% wyprodukowanych Chevroletów). Nowy model klasy wyższej, dla odróżnienia od swoich tańszych braci, miał potrójne okrągłe tylne lampy, co stało się jego znakiem rozpoznawczym przez kolejne lata produkcji. W ofercie były modele dwudrzwiowe (coupe, hardtop i kabriolet) oraz czterodrzwiowe (sedan i hardtop). Impala przejęła wszystko, co najlepsze od modelu bazowego, czyli przestronne, wygodne wnętrze i mocne ośmiocylindrowe silniki.

Patrząc na modele ze sztywnym stałym dachem, malowanym na inny kolor niż reszta nadwozia, z wyróżniającymi się elementami chromowanymi i czernią opon można odnieść wrażenie czterobarwności tej paliwożernej antylopy.

Impala SS

Po tamtej stronie Atlantyku skrót SS nie budził tak silnych skojarzeń z II Wojną Światową i do dziś dla przeciętnego Amerykanina najczęściej oznacza niemal wyłącznie "Super Sport".

Mimo, że na początku produkcji podstawowym silnikiem był rzędowy sześciocylindrowiec o pojemności 235 cali sześciennych (około 4.0 l.), samochód zyskał największą popularność dzięki ogromnym silnikom V8 o pojemnościach 427 (7.0 l.) i 454 cali (7.6 l.) i mocach od 335 do 425 KM. Montowano je w specjalnych wersjach SS.

Impala SS pojawiła się po raz pierwszy w roku 1961 jako sportowa wersja zaprojektowanej od podstaw nowej Impali. Nowa konstrukcja z początku lat 60-tych zrywa z ociężałą stylistyką poprzedniej dekady - nie przytłaczając już wielkością a "tylko" długością. Najbardziej płodnym rocznikiem okazał się '65 w którym urodziło się ponad milion Impal, w tym prawie 240 000 odmiany SS.

Impala ubogim krewnym

Tak jak w 1958 roku Impala przejęła pałeczkę od modelu Bel Air, stając się pierwszym Chevroletem klasy wyższej, tak w 1965 roku na czele stawki stanął nowy, droższy model Caprice. Każdy nowy model powodował "detronizację" pozycji poprzedniego topowego modelu. Od tej pory Impala musiała pogodzić się z dominacją silniejszego osobnika w stadzie Chevroleta.

Ostatni Mohikanin

Produkcją Impali przerwano w 1985 roku kontynuując jedynie produkcję niemal identycznego Capice'a.

W 1994 roku zdecydowano się wskrzesić Impalę wprowadzając do produkcji jedynie usportowioną wersję SS. Była to jednak w rzeczywistości specjalna wersja Caprice'a z 1991 r. wyposażona w silnik V8 5.7 l. (LT1) z modelu Corvette o mocy 260 KM. Ich (początkowo wyłącznie) czarne, obniżone nadwozia z nowym logo będącą stylizowaną sylwetką antylopy do dziś elektryzują swoim wyglądem. Łącznie w latach 94-96 powstało tylko 66 886 egzemplarzy tego modelu. W 1996 roku General Motors zaprzestał produkcji modelu Caprice a wraz z nim Impali SS, kończąc definitywnie wytwarzanie tylnonapędowych krążowników szos o klasycznej konstrukcji.

Impala - Reaktywacja

Przez 35 lat produkcji kolejne modele Impala i Caprice oparte były na jednej, choć modyfikowanej ramie, użytej po raz pierwszy w modelu z 1961 roku! W 2000 roku model Impala powrócił jako przednionapędowy samochód klasy średniej* (large mid-size car**) mimo, że nadal spełniał wymogi stawiane autom pełnowymiarowym. Typowym "średnim" modelem Chevroleta był (i wciąż jest) Malibu lecz większa od niego Impala, wyposażana wyłącznie w sześciocylindrowe silniki ponownie przejęła rolę lidera wśród osobowych modeli tego producenta.

W 2006 roku Chevrolet zaprezentował nowy model Impali, wyposażony w silniki V6 3.5 (211 KM) i 3.9 l.(233 KM) oraz V8, w powracającym modelu SS, o pojemności 5.3 l. i mocy 303 KM. Taka moc w aucie przednionapędowym może dziwić, ale GM ma już doświadczenia z okiełznaniem trzystu koni przypadających na przednią oś.

50 lat minęło

W 2008 roku przypada okrągła 50-ta rocznica rozpoczęcia produkcji pierwszej Impali. Z tej okazji Chevrolet wypuścił limitowaną wersję o mało oryginalnej, lecz wszystkomówiącej nazwie 50th Anniversary Edition . Wyróżnia się ona osiemnastocalowymi felgami, dwubarwną tapicerką i tabliczkami upamiętniającymi pół wieku historii modelu. Na zagłówkach można znaleźć stylizowane liczby 50, których zera są jednocześnie owalnymi znaczkami Impali, ze skaczącą postacią antylopy w środku.

Miłośnikom klasycznych amerykańskich konstrukcji pozostaje mieć nadzieją, że powrót do tylnego napędu w GM nie skończy się na marce Cadillac i również kolejna Impala (ok. 2010 r.) będzie biegać dzięki sile tylnych racic.

Zawiłości amerykańskiej klasyfikacji samochodów

*Klasa średnia (mid-size) - najpopularniejszy segment w USA, którego liderami są: Toyota Camry, Honda Accord, Ford Fusion (nie mylić z modelem europejskim o tej samej nazwie) i Chevrolet Malibu. Cechą charakterystyczną w tym segmencie jest stosowanie dwóch jednostek napędowych, podstawowej czterocylindrowej (poj. ok. 2.5 l.) i opcjonalnej sześciocylindrowej (pow. 3.0 l.), choć bywają wyjątki od tej reguły.

**"Duża" klasa średnia (large mid-size) - do tej grupy zaliczane są samochody nieco większe od typowych klasy średniej, wyposażane są zazwyczaj w silniki co najmniej sześciocylindrowe. Do typowych przedstawicieli tego segmentu można zaliczyć Forda Five Hundred, Toyotę Avalon, czy obecną Impalę.

***Full-size - ciężko określić, czy jakiś pojazd zalicza się w ten zaszczytny poczet studiując choćby najbardziej szczegółowe dane techniczne publikowane w Europie, gdyż podstawowym kryterium jest objętość przedziału pasażerskiego, wynosząca minimum 3 300 dm3 (120 stóp sześciennych) a niepublikowana i niemierzona poza Ameryką Północną. Kolejne kryteria to rozstaw osi: min. 2.79 m (110 cali) i długość przekraczająca 5 m (197 cali). Full-size nie jest klasą samą w sobie, lecz określa pewien standard. Np. Impala będąc autem klasy large mid-size spełnia jednocześnie wszystkie wymogi stawiane przed autami pełnowymiarowymi.

 

Marcin Lewandowski

Więcej o: