Więcej opinii na temat używanych samochodów znajdziesz na Gazeta.pl
Prezentując w roku 2006 Qashqaia na salonie motoryzacyjnym w Paryżu, Nissan wstrzelił się w rosnącą koniunkturę crossoverów, które skradły serca klientów swoją uniwersalnością, praktycznością i… ceną konkurującą ze „zwykłymi" kompaktami. Jeszcze jesienią 2006 roku samochód znalazł blisko 100 tysięcy nabywców. Idąc za ciosem, 2 lata później zaprezentowana została jego wydłużona wersja (długość +21 cm, rozstaw osi +13 cm) oznaczona symbolem +2, który można rozszyfrować jako dwa dodatkowe miejsca siedzące (ukryte w podłodze bagażnika). W 2009 r. japońsko-francuski koncern odrobił lekcję poprawkową, podnosząc jakość wykończenia i materiałów użytych w aucie, zmieniając przy okazji wygląd pasa przedniego i wprowadzając nowe, diodowe lampy tylne. Tym samym egzemplarze z rocznika 2010 i młodsze cieszą się dziś większym zainteresowaniem klientów, co nie oznacza jednak, że starsze auta trzeba omijać szerokim łukiem – zadbane bądź wyremontowane również mogą okazać się smacznym kąskiem (o ile nie zjada ich rdza).
Używany Nissan Qashqai I - problemy z korozją
Korozja gnębiąca zwłaszcza podwozie, czyli rejony, do których nie dociera wzrok przeciętnego Kowalskiego, to niestety jeden z większych problemów Qashqaia. Znane są przypadki próchniejących po latach wahaczy, których wymiana była kiedyś horrendalnie droga – dziś na szczęście rynek części oferuje stosunkowo tanie zamienniki. Większym kłopotem mogą być dziury w podłodze, których łatania zakłady blacharskie niechętnie się podejmują. Nadwozie charakteryzuje się dużo lepszym zabezpieczeniem, a ewentualne wykwity rdzy bywają świadectwem niefachowo przeprowadzonych napraw powypadkowych. Z dzisiejszej perspektywy myszką trąci również wnętrze Nissana, w którym króluje plastik – niezbyt trwały, za to twardy, źle spasowany i częstokroć hałasujący. „Biedny" jest również komputer pokładowy auta, pokazujący skromną liczbę parametrów. Utyskiwania skończyć można na kapryszącej elektronice oraz lakierze łuszczącym się na kierownicy i chromowanych klamkach drzwi.
Bezdyskusyjnymi zaletami wnętrza są natomiast jego przestronność i nietuzinkowość. Miejsca na nogi nie brakuje zarówno z przodu, jak i z tyłu (dodatkowe fotele w wersji +2 mogą służyć raczej tylko na krótkich trasach lub jako „strefa młodzieży"), a wersje z panoramicznym dachem cieszą dodatkowo spektakularnym widokiem na niebo (bądź chmury). Bagażnik nie należy do przepastnych – standardowo oferuje 410/1513 litrów, a w wersji przedłużonej 450 l (przy rozłożonym trzecim rzędzie siedzeń na pakunki zostaje jednak tylko 130 l).
Używany Nissan Qashqai I - który silnik wybrać?
Oferta silnikowa Qashqaia pierwszej generacji nie jest zbyt bogata. W momencie debiutu crossover oferowany był z dwoma silnikami benzynowymi: 1.6 (114 KM) i 2.0 (140 KM) oraz dwoma turbodieslami: 1.5 (106 KM) i 2.0 (150 KM). Lifting zaowocował premierą nowszego 1.5 dCi (110 KM), do którego rok później dołączył 1.6 dCi (130 KM). I… na tym koniec. W powszechnej opinii słabsze wersje silników rozczarowują dynamiką, mimo że auto do ciężkich nie należy (w zależności od wersji jego masa zawiera się w przedziale 1356-1685 kg).
Silnik 1.5 dCi jest oszczędny, ale miewa spore problemy z szybko zużywającymi się panewkami wału korbowego, za co winę ponosi m.in. zbyt rzadko wymieniany olej. Jeśli nie posłuchamy zaleceń producenta i olej będziemy wymieniać częściej (co 15 zamiast co 30 tys. km), a przy okazji – dmuchając na zimne – skrócimy interwał użycia paska rozrządu (ze 120 tys. km lub – od 2010 r. – 160 tys. km do 80 tys. km) mamy szansę długo cieszyć się bezawaryjną jazdą. W używanym aucie warto profilaktycznie zlecić wymianę samych panewek oraz pompy oleju.
Dużo ciekawszą propozycję stanowią oba dwulitrowce, które nie są jednak wolne od wad – benzyniak nie należy do oszczędnych (za to cieszy się opinią niezawodnego, co jest zasługą m.in. użytego w rozrządzie łańcucha – obecnego również w wersji 1.6), zaś diesel wyposażony jest w „kłopotliwy" filtr cząstek stałych (by go wypalić, wystarczy jednak raz w miesiącu udać się w dłuższą trasę). Silnik 2.0 dCi wyposażony jest ponadto w piezoelektryczne wtryskiwacze Boscha wymagające dobrej jakości paliwa. Choć miewa czasem problemy z zaworem EGR czy rozciągającym się łańcuchem rozrządu, generalnie charakteryzuje się jednak wysoką trwałością, bijącą na głowę poprzednika z koncernu Renault, czyli owianego złą sławą 1.9 dCi.
Używany Nissan Qashqai I - czy poradzi sobie w terenie?
Zarówno manualne (5- i 6-biegowe), jak i automatyczne (6-biegowe) skrzynie nie przysparzają Nissanowi złej sławy, czego nie można niestety powiedzieć o przekładni bezstopniowej, w której szybkiemu zużyciu ulega pasek. Większość aut dostępnych na rynku wtórnym posiada klasyczny napęd na przednią oś – napęd 4x4 (o wiele droższy w pierwotnym zakupie) jest rzadko spotykany i występuje tylko w połączeniu z 2-litrowymi silnikami oraz wprowadzonym po liftingu 1.6 dCi. Jego realizacją zajmuje się sprzęgło wielopłytkowe, które w trybie automatycznym w zależności od potrzeby przekazuje do 50% momentu obrotowego na koła tylne, ale może być również manualnie zablokowane przez kierowcę. Nie czyni to jednak z Qashqaia terenówki (choć warto docenić całkiem spory, 18-centymetrowy prześwit), a raczej dzielny kompakt, który poradzi sobie na nieodśnieżonej drodze, podczas jazdy polną szutrówką, ale przede wszystkim przy „atakowaniu" wysokiego krawężnika w mieście.
Niezbyt dobą opinię zbiera zawieszenie Nissana, które z przodu korzysta z kolumn resorujących, a z tyłu w układu wielowahaczowego. Niestety jest ono niezbyt trwałe, mało wydajne i wymaga częstego serwisu. Kłopoty – zwłaszcza w egzemplarzach z początku produkcji – potrafią sprawiać tylne amortyzatory (często wymieniane jeszcze na gwarancji), łożyska w kolumnach i kołach, tuleje oraz końcówki drążków. Jak już wspomniano, głębokiej korozji potrafią ulegać wahacze.
Zgrabny (jego długość nie różni się od kompaktów), przestronny, uniwersalny Nissan Qashqai był przebojem w krajach europejskich, więc nie dziwi jego szeroka reprezentacja na rynku wtórnym. Egzemplarze z pierwszych lat produkcji, czasem z dużym przebiegiem, dziś można już nabyć w cenie poniżej 20 tys. złotych. Oczywiście warto zainwestować więcej, szukając poprawionych modeli poliftingowych, których ceny startują z poziomu 26-28 tys. zł. Kupując zadbany egzemplarz, mamy szansę stać się właścicielami praktycznego, dość niezawodnego crossovera, który nawet z napędem 4x4 pozostaje jednak pojazdem miejskim.
