Wiele osób jest przekonanych, że pierwsze znaki drogowe pojawiły się wraz z rozwojem i upowszechnieniem pojazdów mechanicznych czy infrastruktury i z podpisaną w 1909 roku międzynarodową konwencją dotyczącą ruchu samochodowego. Można się zdziwić, gdyż stosowano je o wiele wcześniej, a ich historia sięga setek lat wstecz.
Najstarszy znak drogowy z Polski pochodzi z XII wieku, najprawdopodobniej z 1151 roku. Do dziś jednak historycy debatują nad jego źródłem i rzeczywistym wiekiem. Jest to słup znajdujący się w Koninie. Został postawiony przez komesa Piotra Dunina, doradcę księcia Bolesława Krzywoustego. Pełnił informacyjną funkcję, wyznaczając połowę drogi między Kaliszem a Kruszwicą. Jego lokalizacja była bezpośrednio powiązana również z bursztynowym szlakiem.
Wykonany z piaskowca, ma dwa i pół metra wysokości. Obelisk to najstarszy znak nie tylko w Polsce, lecz także w Europie Środkowo-Wschodniej. Do 1828 roku znajdował się przy nieistniejącym już zamku w Koninie, a następnie przeniesiono go na skwer przy kościele św. Bartłomieja.
Na kamiennym obelisku wykuto inskrypcję po łacinie. W przekładzie na język polski w tłumaczeniu Krzysztofa Dunin-Wąsowicza brzmi:
Roku Wcielenia Pańskiego 1151 do Kalisza z Kruszwicy tu prowadzi punkt, wskazuje to formuła drogi i sprawiedliwości, którą kazał uczynić komes palatyn Piotr i starannie tę drogę przepołowił, aby był go pamiętny, racz każdy podróżny modlitwą prosić łaskawego Boga.