Dzięki Capri, Ford chciał powtórzyć w Europie sukces, jaki firma osiągnęła dzięki Fordowi Mustangowi w USA. Miał to być rodzaj europejskiego „ pony car ". Pod koniec lat 60-tych, Europa była już na tyle odbudowana po wojnie, że ludzie zaczęli patrzeć w kierunku wersji samochodów indywidualnych. W tym momencie Ford zareagował i zbudował dokładnie taki pojazd, jakiego chciało wielu klientów. Najważniejszą grupą docelową byli młodzi mężczyźni w wieku od 18 do 29 lat i właśnie tam Capri został bardzo dobrze przyjęty.
Ford Capri I z lat 1969-1973
Zacznijmy od oryginalnego cytatu, którego Ford używał wówczas do reklamowania Capri:
Capri nie jest kompromisem między samochodem sportowym a rodzinnym. Jest niezwykle przestronny, jak na standardy samochodów sportowych i może pomieścić cztery osoby wraz z ich bagażem. Mimo to nadal ma wiele cech charakterystycznych dla prawdziwego samochodu sportowego. Z wyjątkiem ceny!
To są dokładnie te właściwości, których wielu innych producentów nie potrafiło zaoferować: sportowy kształt i wystarczająco duże wnętrze, aby dobrze pomieścić rodzinę. Co ważne, Capri było w rzeczywistości nowym segmentem, ale Ford dokonał wielkiej sztuczki marketingowej i zaoferował swój pojazd jako „bezkonkurencyjny".
Produkcja ruszyła pod koniec 1968 w brytyjskich zakładach w Dagenham i Halewood, w Genk w Belgii oraz w niemieckich zakładach Forda w Saarlouis i Kolonii
Konwencjonalne podwozie zostało odziedziczone po angielskim Fordzie Cortinie. Ford chciał zaoferować model Capri jak najszerszemu gronu klientów i dlatego od początku miał szeroką gamę silnikową. Ford Germany i Ford England we wczesnych latach używały różnych silników: podczas gdy czterocylindrowe rzędowe o pojemności 1,6 litra były używane w Anglii, Ford Germany używał własnych silników V4 o pojemności1,5 i 1,7 litra. Najwyższym silnikiem był początkowo dwulitrowy V6.
Pod koniec 1969 roku dodano jeszcze mocniejsze silniki: w Niemczech 2,3 V6 125 KM z podwójnym gaźnikiem, a w Wielkiej Brytanii trzylitrowy silnik V6 Ford Essex i mocą 138 KM. Warto podkreślić, że modele V6 można było rozpoznać po wybrzuszeniu na masce, które szybko otrzymało nazwę „garb mocy".
W efekcie, oferta handlowa na kontynencie była od modelu 50-konnego, który rozpędzał Capri 1300 do 100 km/h przez 22,7 sekundy, po 125-konny 2300 GT, który potrzebował tylko 9,9 sekundy. Silniki oferowały więc coś odpowiedniego dla każdego przedziału cenowego. Maksymalna prędkość wynosiła od 133 do 190 km/h.
Kult Forda Capri
Kult Forda Capri rozwinął się niemal sam. Wprawdzie jasne, zwięzłe slogany reklamowe mogły wywrzeć wrażenie na jednym lub drugim nabywcy, ale ważniejsze było to, że pojazd został zaprezentowany we właściwym czasie. 75 000 modeli Capri zostało już wyprodukowanych na następne IAA. Fabryki nie mogły nadążyć za zamówieniami.
Przez lata dbano o innowacje w modelu. Capri 2300 GT został zastąpiony przez 2600 GT, który również miał 125 KM. Model Capri 2600 RS, który zaprezentowano w roku 1970 uzyskiwał moc 150 KM. Miał on wtrysk paliwa, sportowe zawieszenie i efektowne podwójne przednie reflektory.
Od września 1972 pojazd był oferowany jako Capri '73 w zmienionej formie, z prostokątnymi lub podwójnymi reflektorami, kierunkowskazami w zderzakach i powiększonymi tylnymi światłami, zmodyfikowanymi siedzeniami i wygodniejszym podwoziem. Zmieniono też silniki, a brytyjski trzy litrowy V6 był również dostępny na kontynencie
Po pięciu latach budowy pierwszego Capri sprzedano imponującą liczbę 784 000 sztuk, z czego 244 000 na rynku niemieckim.
1974-1977 Ford Capri II
Ponieważ inni producenci także rozpoczęli sprzedaż w tym segmencie (Opel Manta) lub zamierzali rozpocząć sprzedaż (VW Scirocco), konieczna była gruntowna modernizacja modelu. Projekt zmian odbywał się pod nazwą „Diana". W ich wyniku, nadwozie otrzymało tylną klapę i większe szklane powierzchnie.
Płyta podłogowa i technologia zostały zasadniczo przejęte z Capri '73. Jest to również powód, dla którego wiele elementów jest takich samych jak w poprzedniej serii Capri. Identyczne były min komora silnika i podłużnice, słupki A czy przednie szyby. Także rozstaw osi i rozstaw kół przednich były takie same jak w poprzednim modelu. Z tyłu rozstaw kół poszerzono o 56 mm. Wzrosła za to waga pojazdu, ze względu na dodatkowe usztywnienie z tyłu i większe powierzchnie szklane.
Wszystkie zewnętrzne panele Capri zostały wygładzone.
Ponadto zastosowano bardziej miękkie sprężyny, aby pojazd był interesujący dla mniej sportowej grupy docelowej.
Wnętrze również przypominało Capri '73 aż do słupka B. W przeciwieństwie do poprzednika, tylne siedzenia można było teraz złożyć (w modelach wyższej jakości również pojedynczo). W połączeniu z dużą klapą tylną, sprawiło to, że przestrzeń ładunkowa była duża jak na standardy samochodów sportowych.
Silniki pozostały prawie niezmienione. Odnowiono tylko silnik 1,3 litra, ponieważ zamiast Forda OHC z 1970 roku z górnym wałkiem rozrządu Ford zamontował tańszy silnik popychaczowy OHV, którego konstrukcja sięga 1959 roku.
Capri II był dostępny w czterech wersjach wyposażenia, przy czym podstawowym modelem był Capri L. Wersja XL była nieco bardziej luksusowa, podczas gdy wersja GT miała bardziej przemawiać do nabywców o sportowym zacięciu. Topową wersją była Ghia. Jak zwykle w przypadku Forda, silniki były dostępne tylko w rosnącej kolejności wariantów wyposażenia. Nie było więc możliwości zamówienia sześciocylindrowego silnika do wersji L i XL. Mały czterocylindrowy silnik nie był zaś oferowany w Ghia i GT.
Sprzedaż Capri II rozpoczęła się w lutym 1974 roku, podczas pierwszego kryzysu naftowego. Z tego też powodu, w pierwszym roku sprzedano w Niemczech tylko 188 pojazdów z trzylitrowym silnikiem.
W maju 1976 roku gama modeli została zreorganizowana, a od października 1976 cała produkcja Capri została skoncentrowana w zakładzie w Saarlouis.
Pod koniec 1977 roku Capri został wycofany z rynku amerykańskiego po tym. W sumie sprzedano tam 513 500 egzemplarzy. W tym samym czasie zakończyła się produkcja Capri '76.
1978-1986 Ford Capri III
W 1978 roku pojawiła się ostatnia linia modeli Forda Capri. Pojazd był faktycznym przełomem, Był większy, gdyż miał długość 4439 mm, podczas gdy Caprii II miał 4313 mm. To co natychmiast przyciągnęło uwagę to nowa przednia partia z podwójnymi reflektorami i zintegrowanym przednim spojlerem. Charakterystyczna była także pokrywa silnika „naciągnięta nad podwójne przednie reflektory". Kolejną nowością w optyce był zderzak, który poszerzył się o wycięcia na koła i lamelową osłonę chłodnicy.
W modelu zachowano konstrukcję tylnej osi, jako oś sztywną z resorami piórowymi (czyli patent jak w naszym Fiacie 125 i Polonezie). Dzięki temu Ford Capri był ostatnim samochodem osobowym zbudowanym w Niemczech (w tym w NRD) z tylną osią tego typu.
Przejdźmy do silników, których oferta nieco się skurczyła. Zlikwidowano 1,3 litra, pozostawiając dwa rzędowe czterocylindrowe silniki o pojemności 1,6 litra i trzy jednostki V6 o pojemności skokowej 2,0, 2,3 i 3,0 litra oraz mocy od 68 do 138 KM.
Od wiosny 1981 roku zaprzestano produkcji 2,0-litrowych i 3,0-litrowych silników V6. Podczas Salonu Samochodowego w Genewie zadebiutował jednak nowocześniejszy 2,8-litrowy silnik z wtryskiem paliwa. Ten nowy 2,8-litrowy silnik V6 miał moc 160 KM. Dzięki niemu Capri mógł osiągnąć 210 km, a przyspieszenie 0-100 wynosiło osiem sekund. W tym samym roku zaprezentowano też 2,8-litrowy silnik V6 z Granady, który dzięki turbosprężarce uzyskiwał moc do 188 KM.
Jednakże archaiczne zawieszenie i coraz częstsze wykorzystywanie w takich modelach napędu na przednie koła przekreśliły dalsze możliwości Capri na rynku.
Kiedy ostatecznie zaprzestano produkcji Capri, 18go grudnia 1986, wyprodukowano łącznie 1 886 647 egzemplarzy.
Fascynacja Fordem Capri była chyba uzasadniona, gdyż pojazd był znany na całym świecie. W kwietniu 1970 roku Ford rozpoczął sprzedaż Capri w Ameryce Północnej, Afryce Południowej i Australii.
USA – Wersje amerykańskie, które były budowane wyłącznie w fabryce w Kolonii, otrzymały podwójne reflektory, zmodyfikowane zderzaki i nie nosiły emblematu marki. Były oficjalnie sprzedawane – jako „Capri importowane przez Lincoln-Mercury" – przez dealerów Mercury.
Po VW Garbusie, Capri był wówczas najlepiej sprzedającym się modelem importowanym w Stanach Zjednoczonych. W roku 1970 był napędzany brytyjskim silnikiem Kent o pojemności 1600 cm3 i mocy 64 KM, a od roku 1971 przez dwulitrowy czterocylindrowy rzędowy silnik o mocy 101 KM. Od 1972 Capri był również oferowany w USA z silnikiem V6 o pojemności 2,6 litra i mocy 120 KM. Eksport do USA trwał do roku 1977.
Republika Południowej Afryki – Ford South Africa również importował Capri od kwietnia 1970. Wiele z tych Capri zostało wyposażonych w pięciolitrowe silniki V8 Ford USA przez lokalnych specjalistów Basil Green Racing. Rywalizowały one z pewnymi sukcesami w Mistrzostwach Południowej Afryki Samochodów Turystycznych i zdobyły tytuł w sezonie 1970.
Australia – Ford Australia montował Capri w fabryce w Sydney z dostarczonych zestawów części w latach 1969-1972 . Ze względu na brak popytu montaż przerwano w listopadzie 1972, po zmontowaniu około 15 000 egzemplarzy.
W latach 1989-1994 dwumiejscowy roadster oparty na Mazdzie 323 był produkowany w Australii pod nazwą Ford Capri, a także eksportowany do USA jako Mercury Capri .
