Mercedes i jego Srebrne Strzały oraz Błękitna Strzała, a Ferrari zdradza oprawę wyścigów Formuły 1

Nic więc dziwnego, że najpotężniejsze firmy zawsze starały się zdominować sport samochodowy. Była to bowiem świetna reklama produktów, a równocześnie swoisty poligon doświadczalny nowych technologii. Motorsport możesz śledzić na stronie głównej gazeta.pl.

Dominacja wyścigowych Mercedesów

Kryzys lat dwudziestych zmusił do połączenia firm Daimler i Benz. Spowodowało to nie tylko wzrost pozycji nowego koncerny na rynku, ale także zdominowanie przez jedną markę wyścigów samochodowych. Przykładowo w roku 1927 na 90 wyścigów, Mercedes wygrywał 76 razy. Praktycznie od tego czasu konkurencja przestała istnieć.

Dużą zasługę ma w tym Ferdinand Porsche. Był on zatrudniony w roku 1924 w firmie Daimler i opracował silnik do samochodu wyścigowego doładowany sprężarką mechaniczną. To dawało ogromną przewagę napędzanych nim modelom.

Prawdziwym przełomem jest jednak dopiero skonstruowanie samochodu Mercedes W25

Jesienią 1932, władze sportów motorowych AIACR (Association Internationale des Automobile Clubs Reconnus), ogłosiły w Paryżu nową formułę wyścigów Grand Prix. Wprawdzie została ona sformułowana w roku 1932, ale miała wejść w życie od roku 1934.

Zakładała ona, że samochody startujące w wyścigach musiały ważyć maksymalnie 750 kg. Ważone modele mogły być bez paliwa, oleju i płynu chłodzącego. Maksymalna waga może być zaskoczeniem, biorąc pod uwagę, że dzisiejsze formuły wyścigowe wymagają minimalnej wagi. W przypadku tej formuły, AIACR chciał ograniczyć prędkość samochodów w porównaniu z poprzednią generacją samochodów wyścigowych. Opierano się bowiem na założeniu, że w lekkim pojeździe można montować tylko małe silniki o niskiej mocy. Jednak urzędnicy nie docenili postępu technicznego.

Tylko w okresie 750-kilogramowej formuły od 1934 do 1937 roku moc silników samochodów wyścigowych Mercedes-Benz podwoiła się.

Jak wspomniano, prawdziwym przełomem było skonstruowanie samochodu Mercedes W25. Doładowany sprężarką mechaniczną silnik o pojemności 3,36 litra i mocy 314 KM, w połączeniu z doskonałą karoserią jest pierwowzorem modeli Formuły I, które do dziś technologicznie wyprzedzają „cywilne" modele o kilkadziesiąt lat.

Dzięki tej konstrukcji w latach 1934-1939 kierowcy Mercedesa wielokrotnie zajmowali w wyścigach czołowe pozycje, a Rudolf Caracciola, jeżdżąc tym modelem, był w latach 1935, 1937 i 1938 Mistrzem Europy.

Srebrne Strzały Mercedesa

Z Mercedesem W 25 wiąże się jedna z motoryzacyjnych legend i nazwa, do dzisiaj będąca wizytówką wyścigowych samochodów Mercedesa – Srebrne Strzały. Slogan ten nie jest polską inwencją, gdyż wyścigowe Mercedesy są znane także w krajach niemiecko- i angielskojęzycznych jako Silberpfeile lub Silver Arrows.

W pierwszych latach motoryzacji pojazdy uczestniczące w wyścigu miały przypisane barwy nadwozia wg kraju pochodzenia.

Były to:

• czerwony dla Włoch (stąd do dzisiaj Ferrari, czy Alfa Romeo szczycą się tym kolorem),
• biały dla Niemiec,
• zielony dla Wielkiej Brytanii (słynny kolor zgniłej zieleni jaki miały Brytyjskie auta, dopóki jeszcze były brytyjskie)
• niebieski dla Francji (jeszcze Berlinette Alpine z lat 60/70 miały taki kolor).

Wg legendy, gdy zmienione zostały przepisy i ustalono masę własną samochodu wynoszącą do 750 kg, okazało się, że Mercedes W25 waży o 3kg za dużo. Szef zespołu podjął wówczas decyzję, by zeszlifować białą farbę i pozostawić gołą blachę. Tak narodziła się legenda „srebrnych strzał".

Po II Wojnie – Wielki powrót

Po II wojnie światowej samochody Mercedes Benz jeździły w wyścigach tylko za oceanem. Jeden z biznesmenów kupił wówczas wyścigowego Mercedesa W125 (następca W25) za kwotę 25 000 dolarów, co na ówczesne czasy stanowiło tyle,co obecnie równowartość Boeninga 747!

Na Europejskie tory wyścigowe „srebrne strzały" wracają w latach 50-tych, wraz z nowym coupe – genialnym 300SL z unoszonymi drzwiami. Auto debiutuje w wyścigu Mille Miglia w roku 1952 zajmując drugie i czwarte miejsce. Kilka tygodni później na torze Nürburgring charakterystyczny skrzydlaty Mercedes zajmuje cztery pierwsze miejsca. Pojazd miał jednak silnik gaźnikowy i nie miał szans w Formule I.

W roku 1954 Mercedes wyposażył silnik we wtrysk paliwa i ponownie wstartował w Formule I. W Grand Prix Francji wystartowały trzy srebrne strzały i... modele skończyły wyścig na pierwszej i drugiej pozycji. Rok 1954 kierowca Mercedesa Juan Manuel Fangio kończy też sukcesem i zostaje Mistrzem Świata. Rok później do zespołu Mercedesa dołącza Brytyjczyk Stirling Moss. Wraz z Argentyńczykiem Manuelem Fangio zostają okrzyknięci najlepszym duetem w historii Formuły I. Dodatkowo, Juan Manuel Fangio jak rok wcześniej sięga po Mistrzostwo.

W roku 1955, po wielkiej katastrofie na torze wyścigowym, Mercedes wycofuje się jednak z wyścigów i ponownie wraca na tory dopiero w roku 1994.

Z modelem 300 SL związana jest kolejna legenda - samochód transportowy Błękitna Strzała

W okresie przed II wojną, do transportu „srebrnych strzał", służył siermiężny Lo 2750. Prospekt z tamtego okresu tak opisuje „bogactwo wyposażenia" tego modelu:

Na tablicy rozdzielczej znajdują się przełączniki świateł i kierunkowskazów, ponadto prędkościomierz jest z licznikiem kilometrów, mamy wskaźnik kontroli poziomu oleju i paliwa, a także włącznik świec żarowych i rozrusznika, czy gniazdko do podłączenia lampy ręcznej.

Wraz z powrotem na tory wyścigowe na starym kontynencie rozpatrywano także problem transportu wyścigowych bolidów.

W roku 1955 na życzenie kierowcy wyścigowego, Alfreda Neubauera, do transportu srebrnej strzały zbudowano „błękitną strzałę". Model ten powstał na bazie przedłużonej ramy luksusowego coupé Mercedes-Benz 300 S. Silnik benzynowy (z bezpośrednim wtryskiem) – zapożyczono ze sportowego 300 SL, a części nadwozia, takie jak drzwi i błotniki, oraz elementy wyposażenia pochodzą z limuzyny Mercedes-Benz 180. Pomalowany na niebiesko transportowiec -mający długość 675 cm, szerokość 200 cm i wysokość dorosłego człowieka- osiągał prędkość do 170 km/h (przypominam, że był to rok 1955, a samochód był wersją transportową).

Gdzie się podziała niemiecka solidność?

Gdy pod koniec roku 1955 Mercedes wycofał się z wyścigów Formuły 1, transporter pełnił przez pewien czas rolę samochodu wystawowego w USA, a później przez dziesięć lat wykorzystywano go do jazd próbnych.

W roku 1967 Rudolf Uhlenhaut, szef departamentu sportów motorowych w okresie wykorzystania błękitnej strzały, a później prezes zarządu Daimlera, wydał polecenie złomowania tego unikalnego modelu. Przyczyna była bardzo prozaiczna: pojazd okazał się zbyt ciężki, dla konstrukcji stropu muzeum w którym widziano jego przyszłość.

Kilkanaście lat później Mercedes-Benz zrekonstruował jednak ten unikatowy transporter na podstawie starych fotografii. Obecnie model jest eksponowany w muzeum w Stuttgarcie.

 A jak dzisiaj wygląda otoczka sportowego świata Formuły I?

Jak powiedział kiedyś założyciel firmy Ferrari - Enzo Ferrari - sukces w Formule I zależy w 50% od zawodnika, a w 50% od samochodu i zespołu. O ile możliwości psychotechniczne zawodnika są cecha indywidualną, o tyle o samochód dba duża grupa ludzi. Przykładowo Team Ferrari składa się z 700 osób, z których 150 jeździ na wyścigi z samochodami. Wraz z kierowcami podróżują cztery wielkie ciężarówki, które przewożą narzędzia i części zamienne, w sumie 35 ton wyposażenia. W jednym z wozów jest nawet kuchnia, przygotowująca dziennie do 200 posiłków. Podczas mistrzostw Europy, wynajęty zostaje samolot odrzutowy Alitalia, a ciężarówki poruszają się drogami. Kiedy trzeba odbyć podróż międzykontynentalną wynajmowany jest Jumbo Jet, a wszystkie narzędzia pakowane są do specjalnie przygotowanych kontenerów.

W pokazach TV widzimy tylko kierowcę i kilkunastu mechaników zmieniających koła i tankujących pojazd, tymczasem twórcami sukcesów jest bardzo duży zespół.