Kilka dni temu wracałam znad morza trasą S7. Przed Elblągiem trafiłam na korek spowodowany - jak się później okazało - wypadkiem. Pierwsze chwile wprawiły mnie w osłupienie. Samochód jadący przede mną zaczął zwalniać i ostrzegawczo włączył światła awaryjne. Zrobiłam to samo. Szybki rzut oka we wsteczne lusterko - kierowca za mną także ostrzegał innych użytkowników drogi migając "awaryjkami". Wszyscy, jak jeden mąż, utworzyli korytarz życia. Kierowcy z lewego pasa - na lewo, kierowcy prawego - na prawo. Na środku pas asfaltu szerokości pustej Marszałkowskiej. Byłam dumna. Nie przesadzam. Byłam dumna, że kierowcy zrozumieli po co jest korytarz życia i że zjechanie na bok może komuś uratować życie. Kierowca przede mną sprawiał wrażenie, że najchętniej jechałby po trawie, by zapewnić jak najwięcej miejsca służbom ratunkowym. Miał niemieckie tablice rejestracyjne... A później wszystko się zmieniło.
Przebudzenie ze snu
Zaczęło się od niecierpliwego kierowcy opla, który na prawym pasie kilkadziesiąt metrów przede mną co chwilę wychylał się na środek, bo a nuż zobaczy, co się wydarzyło. Jeśli przyjrzycie się głównemu zdjęciu w tym artykule, bez problemu go zobaczycie. Później wjechała cała na biało (dosłownie) nieduża ciężarówka. Jej "dokonania" możecie zobaczyć na poniższym wideo. Kierująca furgonetką kobieta jechała prawym pasem, ale przy środkowej linii, jak przy linijce, jakby od tego zależało jej życie. Przez dłuższą chwilę zastanawiałam się, czy nie przymierza się do wykorzystania korytarza życia do własnych celów. Jej chyba też to przeszło przez myśl, bo przez moment dwupasmowa droga ekspresowa stała się wąską trzypasmówką... Na szczęście kobieta wróciła "do szeregu". Ale później... Cała moja radość wyparowała, a w toczącym się powoli korku zapanowała wolna amerykanka. Po korytarzu życia nie było śladu. Tylko ja i podróżujący przede mną Niemiec łaskotaliśmy lewe opony naszych samochodów źdźbłami trawy z pobocza.
To nie jest trudne, do cholery!
Tu już nie ma miejsca na kurtuazję. Byłam wściekła. Jazda samochodem wymaga odrobiny rozumu i sporej dawki koordynacji. Co jest trudnego w rozjechaniu się na boki i umożliwieniu przejazdu służbom ratunkowym? Czy jazda przy krawędzi jezdni napawa kogoś lękiem, a kierowca który nie jedzie idealnie środkiem pasa cierpi? Nie umiem znaleźć logicznego wytłumaczenia, dla którego nadal, po tylu miesiącach od wprowadzenia przepisów i tylu kampaniach edukacyjnych, większość kierowców nie stosuje się do tak prostego zalecenia. Bo ich to nie dotyczy?
Korytarz życia ma znaczenie
Internet pełen jest nagrań z korytarzy życia. Pełen filmów, w których karetka stoi, cenne sekundy lecą, a kierowcy samochodów nerwowo uskuteczniają pokracznego tetrisa by poprzestawiać swoje samochody. W imię czego? Głupoty? Przecież i tak będziesz stał w tym korku, i tak podjedziesz kilka metrów co kilkadziesiąt sekund. Co za różnica czy stoisz na środku pasa, czy przy krawędzi? Pobocze to nie lawa.
Jak utworzyć korytarz życia
Chcę wierzyć, że niepotrzebnie, ale przypomnę, o co chodzi z korytarzem życia. W przypadku tworzenia się zatoru, kierowcy mają obowiązek utworzyć przejazd dla służb ratunkowych (nawet jeśli jeszcze nie słyszymy pojazdu na sygnale). To szczególnie istotne na autostradach i drogach ekspresowych. Kierowcy poruszający się lewym skrajnym pasem muszą zjechać do lewej krawędzi jezdni, a poruszający się pozostałymi pasami - na prawą stronę, tak aby umożliwić swobodny przejazd pojazdom ratunkowym. Jeśli ktoś nadal nie rozumie, poniższa grafika powinna rozwiać wszelkie wątpliwości.
