Renault 19 | 25 lat poprzednika Megane

Dokładnie ćwierć wieku temu, we wrześniu 1988 roku zadebiutowało Renault 19 - auto, które odegrało ważną rolę w historii francuskiej firmy. Kompakt, nazywany też R19, był ostatnim modelem marki o oznaczeniu numerycznym, sprzedawanym do 1995 roku, także w Polsce

Kamienie milowe Renault

Od początku lat 80. na rynkach zachodniej Europy odnotowano znaczny wzrost sprzedaży samochodów segmentu kompaktowego. W listopadzie 1984 roku, kilkanaście miesięcy po wprowadzeniu Renault 11, rozpoczęto prace nad jego następcą o fabrycznym oznaczeniu X53. Projekt nadwozia był wspólnym dziełem zespołu stylistów Roberta Oprona z Service Style Automobile Renault oraz włoskiego designera Giorgio Giugiaro. Po raz pierwszy użyto superkomputera, który wykonał trójwymiarowy model nadwozia 3- lub 5-drzwiowego hatchbacka. Sylwetkę starannie dopracowano pod względem aerodynamiki. Po badaniach w tunelu w St. Cyr osiągnięto rekordowo niski w tej klasie pojazdów współczynnik Cx = 0,31.

Pod koniec 1985 roku jeden z prototypów zaprezentowano dyrektorowi generalnemu koncernu Renault, Georgesowi Besse, który uznał projekt X53 za absolutny priorytet. W czerwcu 1986 roku rozpoczęły się drogowe testy kilkudziesięciu prototypów. Od okolic koła podbiegunowego w Finlandii do afrykańskiej sawanny i pustyń Maroka auta przejechały łącznie aż 7,5 miliona kilometrów. Kilkanaście prototypów wykorzystano także do testów zderzeniowych w Centre Technique Lardy oraz do badań laboratoryjnych w ośrodku w Aubevoye. W stosunku do poprzedniego modelu poprawiono zabezpieczenie antykorozyjne nadwozia, stosując bardziej odporne gatunki stali. Na początku kolejnej dekady wprowadzono jedno- i obustronnie ocynkowaną blachę stalową.

Oficjalna premiera odbyła się 27 września 1988 roku podczas salonu Mondial de l'Automobile w Paryżu. Auto zostało dobrze przyjęte przez rynek. Do końca roku sprzedano kilkadziesiąt tysięcy egzemplarzy. Poza Douai, produkcję "dziewiętnastki" uruchomiono także w Maubeuge, Valladolid (Hiszpania), w portugalskiej fabryce Renault w Set bal oraz w Vilvoorde (Belgia). Na innych kontynentach sprzedawano ten model z wytwórni Oyak-Renault (Turcja), Santa Isabel (Argentyna) i SOFASA (Kolumbia).

We Francji i w większości krajów Unii Europejskiej Renault 19 początkowo oferowano z karoserią 3- lub 5-drzwiową, z benzynowymi silnikami z rodziny Cleon o pojemności 1.4 i mocy 55-80 KM (TR/GTR) oraz jednostki serii F - 1.7/93-105 KM (wersje GTX/TXE/TXI). Zasilał je gaźnik albo jednopunktowy wtrysk paliwa Renix lub Bosch. Większość odmian benzynowych posiadała już trójdrożny katalizator spalin. Nowością w ofercie był wolnossący Diesel z wtryskiem pośrednim (TD/GTD/TDE) o pojemności 1870 ccm i mocy 65 KM. Poza standardową pięciobiegową skrzynią manualną na zamówienie montowano także 3- lub 4-stopniowy "automat".

W czerwcu 1989 roku gamę uzupełnił sedan o nazwie Chamade. Długość wzrosła do 4266 mm, a oparcie tylnej kanapy było dzielone w proporcjach 40/60 i składane. Bagażnik miał pojemność 463 litrów. W 1989 roku Renault 19 zdobyło w RFN tytuł Auto des Jahres (Samochód Roku). Na hermetycznym niemieckim rynku, po raz pierwszy francuska firma weszła do dziesiątki najlepiej sprzedających się aut. Do sukcesu przyczyniły się m.in. liczne salony otwarte po zjednoczeniu Niemiec w nowych landach. Samochód bardzo dobrze sprzedawał się także w Austrii, Belgii, Hiszpanii, Irlandii, Szwajcarii, Włoszech oraz Wielkiej Brytanii.

Nowością roku 1990 była wersja 16S (lub 16V na rynkach poza Francją). Silnik 1763 ccm o mocy 136 KM posiadał 4 zawory na cylinder. Auto osiągało prędkość 215 km/h. Sprint od 0 do 100 km/h trwał zaledwie 7,9 sekundy. Układ hamulcowy był wyposażony (opcja) w system ABS firmy Bendix. Na aluminiowych obręczach montowano opony 195/50 R15. We wnętrzu 16S wyróżniało się m.in. kubełkowymi fotelami, obrotomierzem oraz skórzaną, sportową kierownicą. U progu lat 90. ten "hot hatch" był uznawany za jedno z najbardziej dynamicznych aut w klasie do 2 l pojemności.

W czerwcu 1991 roku debiutowało bogato wyposażone Renault 19 Cabrio. Standardowo montowano w nich m.in. cztery elektryczne szyby, centralny zamek sterowany pilotem oraz wspomaganie kierownicy. Nadwozia budowano w niemieckiej firmie Wilhelm Karmann GmbH w Rheine. Wersja była dostępna wyłącznie z benzynowym silnikiem 1.8 8V lub 1.8 16V o mocy od 88 do 136 KM.

1991 rok to także początek działalności Renault Polska. W tym czasie powstawała sieć firmowych salonów sprzedaży. Do połowy lat 90. "dziewiętnastka" należała do najchętniej kupowanych kompaktów w Polsce. Tylko w ciągu 1995 roku sprzedano 2038 egz., czyli ponad 1/4 wszystkich Renault sprzedanych przez krajowych dealerów.

Wiosną 1992 roku przeprowadzono facelifting gamy oraz nowe oznaczenia linii wyposażeniowych RL/RN/RT. Pojazdy Phase 2 wyróżniały się półowalnymi reflektorami, masywniejszym wlotem powietrza, nowym kształtem maski silnika i zderzaków oraz szerszymi kloszami tylnych lamp. Nowy był również kokpit, kierownica oraz kształt siedzeń. Druga generacja Renault 19 posiadała seryjne boczne wzmocnienia w drzwiach oraz napinacze pasów bezpieczeństwa.

Poza 1.4 RL i 1.4 RN pozostałe warianty Renault 19 drugiej serii posiadały już standardowe wspomaganie układu kierowniczego. Warto podkreślić, że w poszyciu nadwozia zastosowano już 80% blach ocynkowanych. Już w fabryce progi i inne profile zabezpieczano przed korozją. W maju 1994 roku wprowadzono seryjną poduszkę powietrzną kierowcy oraz układ ABS, już wcześniej montowane standardowo w wersjach z silnikiem 1.8 oraz turbodieslu 1.9 dT. Na liście opcji pojawił się komputer pokładowy, a nową opcją był elektroniczny immobilizer.

Na niektórych rynkach sedan Chamade otrzymał nazwę Bellevue. Uznanie tysięcy klientów zyskała wersja 1.9 dT. Dzięki turbosprężarce, Diesel F8QT rozwijał moc 90 KM przy 4500 obr./min. Maksymalny moment obrotowy wynosił 175 Nm przy 2250 obr./min. Turbodiesel zaskakiwał dynamiką, elastycznością i małym apetytem na olej napędowy. Prędkość maksymalna wersji dT wynosiła 183 km/h. Przyspieszenie 0-100 km/h trwało zaledwie 11,4 sekundy, zaś średnie spalanie oscylowało na poziomie 6,9 l/100 km.

W 1993 roku już niemal wszystkie benzynowe jednostki napędowe wyposażono seryjnie w katalizator spalin. Na większości europejskich rynków regularnie wprowadzano atrakcyjnie wyposażone modele specjalne oraz serie limitowane - m.in. Alizé, Camargue, Biarritz, Beverly, Aria, Executive, Storia, Sprint, Elysée oraz Azur i RSi.

Wiele egzemplarzy Renault 19 zamówiła policja, Gendarmerie Nationale (żandarmeria). Niewielka ilość radiowozów tego typu znajdowała się także na wyposażeniu polskiej policji. Dużym odbiorcą R19 była francuska poczta (głównie użytkowej wersji Societé). Do końca lat 90. na ulicach francuskich miast Renault 19 jako taksówka było powszechnym widokiem. W styczniu 1995 roku na wybrane rynki wprowadzono "budżetową" wersję 1.4eco z silnikiem E7J o mocy 75 KM i bazowym wyposażeniem. Kilka miesięcy później debiutował następca - Renault Megane.

Produkcję odmian "dziewiętnastki" na rynek Europy kontynuowano do stycznia 1996 roku. Ostatnie egzemplarze kabrioletu opuściły wytwórnię Karmann w Rheine wiosną 1997 roku. Nie był to jednak koniec historii tego niezwykle udanego kompaktu. W Bursie (Turcja) zakłady Oyak-Renault nadal montowały "dziewiętnastkę" z 5-drzwiowym nadwoziem hatchback oraz szczególnie cenionym tam nadwoziem sedan. Produkcję zakończono dopiero w 2003 roku, gdy zakłady w Bursie "przestawiły się" na montaż popularnego także w Polsce Renault Thalia.

Na całym świecie wyprodukowano w sumie ponad 2 miliony egzemplarzy Renault 19, uznawanego dziś za jeden z najbardziej przełomowych modeli w historii Renault.

Źródło: Renault

Więcej o: