Rajdy samochodowe to dziwna rzecz. Auta, które mają niewiele wspólnego z modelami seryjnymi i na dodatek są wściekle oklejone logotypami sponsorów, śmigają na złamanie karku tylko po to, by... No właśnie, po co? To trudne pytanie, więc zadamy inne - jakie są najsłynniejsze auta rajdowe?
Subaru Impreza Subaru Impreza
Subaru Impreza
Pierwsze skojarzenie na hasło "auto rajdowe", które najpewniej przychodzi wam do głowy, to Subaru Impreza. Granatowe nadwozie, złote felgi, bezceremonialny w swojej wielkości spojler i ryk silnika tworzą już niemalże wzorzec z Sevres auta rajdowego. Impreza startowała w rajdach od 1997 do 2008 roku, wygrała ich kilkadziesiąt, trzy razy z rzędu dała Subaru tytuł mistrza świata konstruktorów WRC i wyniosła na piedestał sławy m.in. Colina McRae, Richarda Burnsa i Petera Solberga. Poza tym rajdowa Impreza to już stały element popkultury, doczekała się nawet dowcipu ze sobą w roli głównej. Bo czy wiecie, co robią mechanicy Subaru? Rozkręcają Imprezę.
Warto jednak odwołać się do historii. Lancia Delta Integrale może i wygląda jak Polonez (zresztą oba modele zaprojektował Giugiaro), ale to wprawiana w ruch przez cztery koła, oświetlająca sobie drogę na podium czterema reflektorami bezwzględna maszyna do wygrywania. Sześć razy z rzędu stawała na podium w mistrzostwach grupy A (od 1987 do 1992 roku, rekord świata), wygrała nieogarnioną wręcz ilość wyścigów i pozwoliła m.in. Juha Kankkunenowi na zaparkowanie w strefie VIP dla najbardziej utytułowanych kierowców rajdowych w historii. Że też naszemu Poldkowi się to nie udało!
Teraz Toyota to hybrydy, terenówki i stateczny Avensis, ale kiedyś w tej japońskiej firmie drzemał rajdowy demon. Przybrał formę modelu Celica GT4, która na początku lat 90. dominowała w grupie A i razem z Carlosem Sainzem i Didier Auriolem zdobyła szturmem wyobraźnie małych i dużych chłopców. Zdobyła też dwukrotnie mistrzostwo świata konstruktorów i czterokrotnie pomogła zdobyć tytuł mistrzowski swoim kierowcom dwa razy. Czy model GT86, który niedługo wjedzie do salonów (pewnie z piskiem opon i ubrany w perfumy spalonego sprzęgła) zapisze się w historii szybkiej jazdy tak wyraźnie jak Celica? Mamy taką nadzieję!
Druga połowa lat 80 należała do lwiątka z numerem 205. Choć może "lwiątko" to złe słowo, bo rajdowy Peugeot to jeden z najbardziej uznanych modeli Grupy B, niemalże lew pełną gębą (i pełną grzywą). Owszem, zdobył mistrzostwo tylko dwukrotnie (1985 i 1986 rok), ale w końcu bazuje na grzecznym, niepozornym aucie klasy B. Mimo to, po wizycie na siłowni i odprawieniu nad nim czary-mary (nie obyło się bez tego, to pewne) stał się pogromcą większych, poważniejszych i bardziej genetycznie predestynowanych do wygrywania modeli. I dlatego go kochamy.
Mini też ubóstwiamy z tego samego względu. Oto auto, niewiele większe od pudełka po butach, wyposażone w malutki silniczek, które pokazało modelom Porsche, Mercedesa i Jaguara (by wspomnieć tylko te najbardziej prestiżowe i najbardziej upokorzone marki), że i mały samochód może być wielki i może parkować na najwyższym miejscu podium tak legendarnej imprezy jak Monte Carlo. Mini triumfowało w tym rajdzie w latach 1964, 1965 i 1967, a gdyby nie podejrzane i małostkowe zagrywki Citroëna w 1996 roku, to i w tym roku Mini pokazałby wszystkim rywalom swoją malutką klapę do malutkiego bagażnika. O co chodziło z Citroënem? Oficjalnie o jakieś mało ważne kwestie z reflektorami, a nieoficjalnie po prostu Francuzi nie mogli znieść dominacji Mini, więc zachowali się jak dzieci w pierwszej klasie, które idą do pani nauczycielki naskarżyć, bo im zabrali kredkę.
Zabrakło w naszym zestawieniu Audio Quattro, Fiata 124 Abarth, Ferrari 365 GTB, Forda Escort MKII, Lanci Stratos HF Rally, kilku Porsche, Skody i Mercedesa? Spokojnie o tych autach przeczytacie niebawem w kolejnej części Rajdowych legend. A jeśli macie swoje typy, piszcie do nas.
