Owszem, żaden niemiecki koncern nie kupił naszych fabryk i nie zaczął w nich produkować uwielbianych na świecie modeli (vide Volkswagen i Škoda). Zgadza się, żadna z polskich marek nie osiągnęła na rynku międzynarodowym spektakularnego sukcesu. Tak, naszym drogom jeszcze daleko do doskonałości, ale to wcale nie znaczy, że nie mamy powodów do dumy. Ba, gdyby nie polskie pomysły, światowa branża motoryzacyjna byłaby uboższa o klika przełomowych rozwiązań.
Prezydent Mościcki w CWS T1 CWS T1 Kolejna dekada to CWS T-1 - pierwszy polski samochód
Pierwszy znak przy drodze pojawił się na ziemiach polskich w 1151 roku. Był to potężny, kamienny, romański słup w okolicach Konina, który wskazywał połowę drogi między Kaliszem a Kruszwicą. Nie był to jednak typowy znak drogowy postawiony z myślą o kierowcach. Jak wiadomo, upłynęło jeszcze sporo wody w Wiśle, zanim na drogi zaczęły wyjeżdżać pierwsze automobile.
A wtedy... pierwsze znaki ułatwiające kierowcom pojazdów poruszanie się po drogach pojawiły się na ziemiach zaboru pruskiego w 1908 roku. Dzisiaj mamy problem z zalewem wszelkich informacji na drodze, ale wtedy w całym zaborze było znaków zaledwie pięć. W 1918 roku rząd polski zaczął wydawać pierwsze prawa jazdy z podziałem na kategorie. Ciekawa była kategoria IIB, która uprawniała do prowadzenia wyłącznie Forda T. Dlaczego? Bo obsługa auta była naprawdę skomplikowana. Pierwsze zasady poruszania się po drogach zostały spisane w 1826 roku. Za najstarszy przepis uznaje się ten, który dotyczy koni i woźnicy. Przepis brzmiał: nakazuje się, by w cwał ani galop koni, sani, dorożek nie wprowadzać".
Na pierwszy kodeks drogowy z prawdziwego zdarzenia trzeba było jednak czekać do 1921 roku. Trzydzieści lat później pojawiły się mandaty, w 1954 roku powstała pierwsza "drogówka" (w Warszawie), a pierwsze punkty karne zaczęły prześladować kierowców w 1993 roku.
Filip Otto
ZOBACZ TAKŻE:
